Snopków, wieś należąca do gminy Jastków, leży na północny wschód od Lublina, w odległości ok. 7 km od miasta. Zespół Pałacowo - Parkowy usytuowany jest na południowym stoku wzgórza opadającego do rzeki Ciemięgi.

     Na początku XV wieku (1409r.) Snopków był własnością rycerską należącą do Jana z Jastkowa alias Jana ze Snopkowa. W latach 1413 - 1418 właścicielem majątku był Goworka - Goworek ze Snopkowa herbu Rawa (Rawicz) oraz Piotr Jastkowski tego samego herbu. W 1428r. na włościach jako dziedzic występował Mikołaj Cebulka z Czechowa herbu Cielepała - osobistość znamienita na owe czasu - przez kilka lat sekretarz Księcia Witolda Jagiełły, potem kanonik sandomierski.

     Od 1496r. Snopków pozostawał w rękach Jana i Stanisława Ożarowskich herbu Rawa z Ożarowa. Spis szlachty z roku 1531 podawał podział Snopkowa na dwie części: Rafała (liczącą 6 łanów) łanów Jakuba (4 łany), a w każdej z nich znajdował się młyn. Rafał Ożarowski, dziedzic na Snopkowi pierwszy zaczął pisać się Snopkowskim. O Snopkowskich ze Snopkowa świadczą dokumenty z akt Trybunału Koronnego w Lublinie.

     Babka Króla Jana Sobieskiego III, Jadwiga z domu Snopkowska h. Rawicz była żoną wojewody lubelskiego Marka Sobieskiego. Po zejściu domu Snopkowskich, czyli po śmierci ostatniego męskiego potomka, w 1627r. dokonany został podział dóbr Snopkowskich między krewnych.

     Nie wiadomo dokładnie, od kiedy Snopków znalazł się w posiadaniu rodziny Trzcińskich (pierwsze wzmianki pochodzą z 1805r.). W czasie, gdy majątek należał do Tadeusza Trzcińskiego, w Snopkowie istniał już "stary dwór" - murowany, parterowy - usytuowany we wschodniej części obecnego założenia pałacowo - parkowego.

     W 1845r. posiadłość obciążona pożyczkami Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego została sprzedana Wojciechowi Wiercińskiemu, a kilka lat później przeszła w ręce Antoniego Bobrowskiego, najprawdopodobniej również z powodu zadłużenia. To właśnie Bobrowski był inicjatorem budowy nowej siedziby - pałacu, który przetrwał do naszych czasów. Prace budowlane datowane są na lata osiemdziesiąte XIX w., a na przełomie stuleci pałac został zamieszkany.

     Nowy właściciel unowocześnił także gospodarstwo, powstały kurniki, kuźnia, wozownia i in. Dobrze zagospodarowany majątek specjalizował się w hodowli świń rasy nadbużańskiej i tzw. koni remontowych dla wojska. Wystawiano zwierzęta na wystawach gubernialnych, a nawet w Kijowie, w obu dziedzinach osiągając znakomite wyniki.

     Po śmierci Antoniego Bobrowskiego spadkobiercami majątku zostali Kazimierz i Julia z Bobrowskich, małżonkowie Piaszczyńscy, Helena Arkuszewska z domu Bobrowska oraz Maria Natalia Bobrowska. Piaszczyńscy wykupili części majątku od pozostałych i w 1897r. stali się jedynymi właścicielami Snopkowa.

     Nie zmieniono kierunku gospodarstwa nadanego przez Bobrowskiego. Kazimierz Piaszczyński zajął się dodatkowo hodowlą owiec, wspomina się nawet o karakułach. Mimo kilkakrotnie zapowiadanych licytacji , do II wojny światowej majątek pozostawał  w rękach Piaszczyńskich.

     W pierwszych dniach września 1939r. kwaterował tu sztab armii "Prusy" z generałem Stefanem Dębem - Biernackim, w czasie okupacji pałac zaadaptowano jako szpital dla rannych żołnierzu Wehrmachtu.

     Po zakończeniu działań wojennych wszystkiego obiekty  zostały przejęte przez Skarb Państwa. Majątkami na terenie gminy przeważnie dysponowało wojsko.

     W Snopkowie znajdowały się bazy remontowe wojsk polskich i radzieckich. Pod koniec 1945r. na gruntach dawnego gospodarstwa utworzono Stację Hodowli Roślin, która istniała do 1970r., kiedy to na jej miejsce powstał ośrodek doświadczalny Centralnego Laboratorium Przemysłu Paszowego działający w Snopkowie do lat dziewięćdziesiątych XX wieku.